Kolombo

Kolombo... Hm..... Można tylko kochać albo nienawidzić. Głośne, chaotyczne, gorące (nie ma słowa w języku polskim opisującego właściwie panujący tu skwar) , wielokulturowe, barwne miasto sprzeczności - bogactwa i skrajnej nędzy, pięknej architektury, choć czasem totalnie upadłej. 

Oszołomił nas targ, jak dla mnie żywcem wyjęty ze średniowiecza, przebogactwo kolorowych warzyw, pokrzykujących śpiewnie sprzedawców, kompletny brak białych twarzy. 

 

Zaskoczył nas katolicki kościół św. Marii pełen lankijek w sari, modlących się żarliwie trochę po naszemu trochę po azjatycku, z szeregiem rytuałów polegających na wielokrotnym dotykaniu obrazu, polewaniu krzyża wodą, paleniu kadzideł. Magiczne miejsce. 

Od Leżakowania pod bananowcem w parku oderwała nas tylko myśl o jedzeniu. W dzisiejszym menu: obłędny (!!!) sok z mango i marakuji robiony na miejscu, bez wody, cukru, tylko zblendowane owoce z odrobiną lodu, lamprais-cudownie pachnący smażony ryż z warzywami z piekielnym sambalem - pastą z samych papryczek chili. Oraz owocki z targu - karambole i banany, w każdym miejscu świata smakujące inaczej. I w każdym miejscu kokosy.